Potrafisz? Pchaj się na afisz!

Amari

Ale spam dojebałeś, Sławciu Very Happy

Powinieneś dostać bana Razz

Tak sobie czytałam i ogólnie podoba mi się to, co piszesz.
Jako osoba również pisząca (choć dużo dłuższe i epickie teksty Very Happy

), a więc doceniająca też krytykę i wszelkie uwagi, mam zastrzeżonko małe, maleńkie takie.
W pierwszym wierszu z dzisiaj czytamy:

Jar

zasada synestezji, przerabialiśmy chyba Młodą Polskę Razz

Rymy, o których mówisz, są rymami przymiotnikowymi, które są konkretnym nurtem, rodzajem sztuki w liryce. Ale także podzielam Twoje zdanie, akurat co do epitafium mam wiele zastrzeżeń, lecz mam zasadę, że nie zmieniam swojej twórczości, bo ona odzwierciedla mnie w czasie, w którym została ona utworzona. A pisałem to na przełomie czerwca i lipca.

Amari

Właśnie dlatego tylko o tym napomknęłam. Co z tego, że zalatuje Częstochową Razz

Gdybyś uważał to za wadę, to z pewnością zmieniłbyś to już dawno. Nic bardziej nie denerwuje niż ludzie czepiający się celowo nagiętych w którąś stronę zasad Smile

No ja rozumiem synestezję i w ogóle... Ale to naprawdę bardzo dziwnie brzmi xD

Jar

To byłem ja sprzed 3 miesięcy Smile

ja się zmieniam co dwie minuty... Very Happy

Amari

Ło Boooszz! To częściej niż 3/4 kobiet o jakieś 10 sekund Very Happy

Pisz, Sławciu, pisz Twisted Evil

Jar

To Ty może walnij też coś swojego, skoro pisujesz?

chociaż fragmenty, jeśli to długie teksty Smile

Amari

Obecnie piszę opowiadanie Razz

Żeby nie przynudzać za bardzo wrzucę tak w ramach zaprezentowania swoich "zdolności" mały fragment jednego z rozdziałów kiedy to Lucyfer, Władca Piekła pomagał swojemu byłemu przyjacielowi, archaniołowi Gabrielowi w zamianie w anioła jego ukochanej ludzkiej kobiety.

Pochylił się nad dziewczyną, uniósł ją ostrożnie do pozycji siedzącej i rozpiął zamek ślicznej sukni, obnażając jej plecy, równie blade jak reszta pięknego ciała. Pogładził lekko aksamitną skórę na jej łopatkach, którą za chwilę rozedrzeć miał puch białych skrzydeł, zabarwiony czerwienią jej krwi.
- Tyle chyba wystarczy? - spytał, unosząc wzrok i zerkając na władcę Piekła. Ten przytaknął. Gabriel uniósł dziewczynę i trzymając ją w ramionach, zbliżył się do upadłego anioła. - Zrób to - powiedział ze smutkiem. - Jestem okropny, ale proszę, zrób to. - Podszedł o krok bliżej.
Lucyfer rozpoczął inkantację zaklęcia w jakimś niezrozumiałym dla Gabriela języku. Śpiewnie brzmiące słowa płynęły z ust diabła, szeptane, mruczane, to znów niemalże wykrzykiwane. Stara drewniana podłoga zatrzęsła się lekko pod ich stopami, wypaczone deski zaskrzypiały groźnie. Wokół nich zaczęły błyszczeć drobinki czarnego i złotego pyłu, unosząc się powoli. Rozpoczęły swój wirujący taniec dookoła trójki, skupionej wewnątrz kręgu. Z początku pył wirował powoli, tak jak Lucyfer z wolna wypowiadał słowa zaklęcia przemiany. Stopniowo jednak przyspieszały, posykując, gdy pan Piekła wypowiadał słowa coraz szybciej i szybciej. Gabrielowi niespodziewanie zaczęło kręcić się w głowie, poczuł też przyjemną woń unoszącą się w powietrzu. Dziewczyna w jego ramionach nawet nie drgnęła. Wciąż spała, nieświadoma tego, co miało za chwilę nastąpić.
Wirujący pył niespodziewanie zawisł w bezruchu, gdy Lucyfer zamilkł. Zapanowała przejmująca cisza. Cały świat stanął na moment w miejscu. Smukłe, blade dłonie upadłego anioła uniosły się z wolna jakby bez jego woli i ułożyły na czole dziewczyny. Nagle powietrze przeszył jej rozpaczliwy krzyk, gdy rozwarła szeroko zielone, przerażone oczy i wpiła upiornie blade palce w przedramiona Lucyfera w geście rozpaczy. Diabeł zaczął wypowiadać ostatnie słowa zaklęcia, wpatrując się we własną krew, sączącą się powoli po ich rękach. Zrozpaczona, wciąż histerycznie wrzeszcząca dziewczyna wryła się głęboko paznokciami w skórę demona w nadziei, że zabierze dłonie z jej czoła i przerwie ten okropny, rozdzierający ból.
Wtedy przestała odczuwać ból w całym ciele. Powoli zaczął skupiać się w jej plecach, na łopatkach. Gabriel zauważył, że jej skóra w tym miejscu zadrżała, a po chwili jeszcze raz, znacznie bardziej widocznie.
Niespodziewanie aksamitna skóra rozdarła się niby namoknięta kartka papieru, trysnąwszy czerwonymi plamami na podłogę i jej piękną, ciemnoniebieską suknię. Dziewczyna nie była w stanie krzyknąć, zapowietrzyła się, usiłując złapać oddech. Przez chwilę walczyła o tlen, a gdy wreszcie udało jej się wywalczyć jeden płytki wdech, natychmiast wypuściła go z siebie w ostatnim, przejmującym krzyku. Potem ogarnęła ją ciemność.