Karczma pod złotym runem

Jar

<oparł się o oparcie krzesła, wzdychając, przenosząc wzrok przed siebie i pogrążył się w swoich myślach. Po kolejnym upitym łyku, powiedział> Dobrze, pójdę z Tobą Radomirze. Może tam znajdę to, czego szukam.

Masta of Disasta

<Radomir pomyślał, że nie powinien tego robić, ale z drugiej strony ucieszył się z tego, że będzie miał do kogo otworzyć gębę podczas podróży.>Dobrze więc. Wyruszamy jutro o wschodzie. Będę czekał na ciebie tutaj na dole. Teraz muszę iść odespać trudy podróży. Idę na górę. Do jutra.<Powiedział i wstał od stolika. Podszedł do karczmarza i poprosił o pokój. Potem zniknął na górze.>

Jar

Masta of Disasta

Jar

<zszedł w końcu z dołu, jednak z początku trudno było w nim rozpoznać poprzednika. Ubrany był w wysokie czarne buty, które nachodziły na jego szare spodnie. Białą koszulę przykrywa żółta kamizelka, na którą narzucił niebieski płaszcz z kołnierzem i wyłogami. Przy boku miał podniszczoną mocną torbę, nie pasując zupełnie do całości. Zauważając Radomira, skinął mu tylko głową na przywitanie i usiadł obok. Karczmarz, jakby dobrze znając jego harmonogram, od razu wyszedł z jego śniadaniem, które przed nim wylądowało, składające się z kilku kromek chleba, jajecznicy i kubka gorącej herbaty. Od razu zabrał się za jedzenie>

Masta of Disasta

Gotowy do drogi?<Zapytał się Radomir, nie komentując metamorfozy Kenaiella, choć w głębi duszy był nią zaskoczony. Sam ubrany był dalej w to samo ubranie. Wyglądał tak jakby siedział w tym samym miejscu przez całą noc, nawet nie ściągając kaptura z głowy.>

Jar

Chwileczkę, muszę się posilić jeszcze, i możemy iść Radomirze <ledwo było słychać jego słowa przez zmieloną jajecznicę i kromkę chleba rozcieńczone herbatą, co stanowiło zawartość jego ust. Kiedy skończył jeść, wstał i zaniósł swój talerz na ladę, po czym odwrócił się do Radomira> Możemy iść <i razem z Radomirem opuścili Karczmę Pod Złotym Runem>